Με ταξίδευες με χάδια και σου άφηνα σημάδια

Το κορμί σου μια μικρή ζεστή φωλιά

Σου μιλούσα... τραγουδούσα... στο πλευρό σου ξενυχτούσα

και πλημμύριζε το βράδυ μυστικά...

ταχω πάρει μαζί σου

13.12.2009

Απο τότε που γνωρίστηκαν ο άνεμος και εκείνο το μπλε αστέρι...έκαναν τις βόλτες τους μαζί στο όνειρο και στον ουρανό... Κι ο ένας... ταξίδευε τον άλλον. Μαγικά.


Ομως εκείνος σαν άνεμος στροβιλιζόταν γύρω του και το αστέρι κουράστηκε..κάποια στιγμή ..ενοιωσε σαν το καταδιώκει σχεδόν και θέλησε να μείνει μόνο ...να ξεκουραστεί

Ο άνεμος τότε του είπε οτι χωρίς εκείνο ...το συγκεκριμένο μπλε αστέρι..της καρδιάς του..δεν μπορεί πια να ξαναφυσήξει. Δεν γίνεται. Απλά δεν μπορεί.
Το μπλε αστέρι δεν το πίστεψε.Πως ένας άνεμος...αφού είναι άνεμος... δεν θα ξαναφυσούσε?Πως θα ήταν δυνατόν? μα δεν είπε λέξη.
Ο άνεμος του το απόδειξε...Η μαζί θα κάνανε βόλτες στο όνειρο..ταξίδια και
θα πετούσανε στον ουρανό...η και κείνος δεν θα ξαναφυσούσε.
Ναι...ήταν ένας πεισματάρης άνεμος..πολύ πεισματάρης.
Λένε ...πως όταν ένα αστέρι πέφτει απ τον ουρανό..να κάνεις μια ευχή γιατί
τότε θα βγει αληθινή.

AMADO MIO...

You got me used to All of those things...
And you taught me
How wonderful they are.

Subtly you came to me like a temptation
Filling with anxiety my heart.


I didn't understand how love could be
In your strange world
And because of you I learned.
For that reason I wonder
Realizing you forgot me

Why you didn't teach me
How does one live without you.
Why?

Moνάχα μια φορά...

κι εγώ... ολόκληρη ενα Αργεντίνικο ταγκό...

Πάλι
τράβα σκανδάλη
Σ ότι προλάβαμε και ζήσαμε σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι
Πάλι, τις Κυριακές που αλητεύαμε Και τις βιτρίνες που χαζεύαμε σημάδεψε
και πάτα τη σκανδάλη

Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές
των ανθρώπων π αγαπήθηκαν με τόσο κόπο
Ή κι οι δυο μας ή κανείς
Ως την άκρη της κλωστής
Ισορροπήσαμε κι εμείς


Πάλι, ότι προλάβαμε και ζήσαμε
Και όλα αυτά που ψιθυρίσαμε
Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι

Πάλι, καθώς τα ρούχα μας σωριάζονται
στα σώματα μας που αγκαλιάζονται
σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη

τι κρίμα που δεν ξέρεις πόσο σαγαπώ

Αν είχα μια χαρά που δεν είχες εσύ,
να σ'την φέρω θα 'ταν ευχαρίστηση.

Είχα ελπίσει να πω πιο πολλά.
Ν' αγαπήσω πιο πολύ ...ποτέ δεν θα μπορέσω.

Έμιλυ Ντικινσον

και χάνουν

Mαζί σου...δυο φορές γυναίκα...

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη.... να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο...Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά...Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ


Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει.

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Οδ.Ελύτης[μονόγραμμα ΙΙΙ]

Μου έλεγες

πάντα να χαμογελώ

Κι εγώ αφύλακτη θάλασσα

αφέθηκα σε παραμύθια

με ήρωες πειρατές

*

***

Μου έλεγες

πάντα να ταξιδεύω

Κι εγώ λαθρεπιβάτης

στων ματιων σου τη θάλασσα

ξέχασα του καραβιού μου το όνομα

*

Μου έλεγες

πάντα να ονειρεύομαι

Κι εγώ στην άκρη των ονείρων

κρατάω διαβατήριο

το άδειο σου μαξιλάρι

*

***

Μου έλεγες

πάντα να ελπίζω

Κι εγώ κράτησα τη μορφή σου

εκείνη τη φωτογραφία

να σου μιλάω

*

***

Μου έλεγες

πάντα να σε φυσώ να αναπνέεις

Και τώρα εγώ σμιλεύω με μαχαίρι

σημεία στίξης

αποτυπώματα σε στίχους σιωπής

Μέσα στα μάτια σου κοιμάμαι όταν νυχτώνει
κι όταν χαράζει... εκεί ξυπνώ....

σαν τελευταίοι Μοϊκανοί ...για το αδύνατο ικανοί

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ταξιδιώτης που δε γνώρισε σταθμό.

Σα μεθυσμένος σε μπαράκι,
σαν αλητάκι σε παγκάκι,
σαν ισοβίτης που κοιτά τον ουρανό.

Μια νύχτα έσπασε η βιτρίνα της γιορτής,
και οι εκπτώσεις μας αρχίσανε νωρίς.


Κι είπες ...δεν είμαι για πολλά,
ποτάμι η αγάπη και περνά,
κι ύστερα έστριψες στου δρόμου τη γωνιά.

Να μ αγαπάς ...σα να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
ξέρω τα μυστικά του, έλα.

Να μ αγαπάς σαν να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
σαν τελευταίοι Μοϊκανοί ...για το αδύνατο ικανοί
και για την τρέλα.

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ναύτης ξέμπαρκος σε τόπο μακρινό.
Σαν μάτι φάρου σ ακρωτήρι,
σαν ναυαγός σ ένα ποτήρι,
πουλί Φλαμίνγκο κάπου στον Ατλαντικό.

Εσύ τα βράδια στο πανόραμα γυρνάς,
για κάποιο όραμα χαμένο να μιλάς.

Κι εγώ που βάφτισα παρόν,
το μέλλον και το παρελθόν,
σε προσκαλώ στο φεστιβάλ των κυνηγών.

ya habibi yalla

>

σε κείνο το ταξίδι για τη θάλασσα...σε κείνο το ταξίδι για τον ουρανό

"Αν όμως μ' εξημερώσεις... η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θα αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω από τη γη. Tο δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω από τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό.
Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα...


Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού...

"Να το μυστικό μου, είπε η αλεπού. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό..."


Αφιερωμένο στον δικό μου Πρίγκιπα...

Αν χωρούσα κι εγώ
στο μικρό σου πλανήτη
αν ζητούσες να 'ρθω
να μην σ' έχει η λύπη

Τον παλιό μου εαυτό
θα τον άφηνα πίσω
στον κρυμμένο ουρανό
της καρδιάς σου να ζήσω

Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου

Αν ζητούσες να 'ρθω
στο μικρό σου τ' αστέρι
αν μπορούσα να δω
της ψυχής σου τα μέρη

Θα νικούσα το εγώ
που εδώ με κρατάει
έναν κόσμο να βρω
και τους δυο να χωράει

Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου

γιατί υπάρχουν χιλιάδες επειδή......

Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer...Et la terre peut bien s'écrouler
Peu m'importe si tu m'aimes...Je me fous du monde entier
Tant qu'l'amour inond'ra mes matins..Tant que mon corps frémira sous tes mains
Peu m'importent les problèmes..Mon amour puisque tu m'aimes

J'irais jusqu'au bout du monde...Je me ferais teindre en blonde..Si tu me le demandais
J'irais décrocher la lune...J'irais voler la fortune...Si tu me le demandais

Je renierais ma patrie...Je renierais mes amis...Si tu me le demandais..On peut bien rire de moi
Je ferais n'importe quoi...Si tu me le demandais
Si un jour la vie t'arrache à moi...Si tu meurs que tu sois loin de moi...Peu m'importe si tu m'aimes
Car moi je mourrai aussi...Nous aurons pour nous l'éternité...Dans le bleu de toute l'immensité
Dans le ciel plus de problèmes...Mon amour crois-tu qu'on s'aime...Dieu réunit ceux qui s'aiment

μια σιωπή που μαστιγώνει...και πονάει όσο τίποτα άλλο

o Aνθρωπός μου

Αν έρθει μια φορά , να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου .
να έρθει σαν το φώς , άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά , σφιχτά το χέρι ,
και λόγια καθαρά , μόνο να μου φέρει


Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και να το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο του εκεί.
Ναν τα λόγια του χρυσάφι και ο λόγος θα χει μπέσα.
Θα χαράζει θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα.
Με στα μάτια θα τον βλέπω και θα μένω ο εαυτός μου .
Να το λέω να το εννοώ , πως είναι αυτός ο Άνθρωπός μου.


Κι αν πέρασα πολλά , μόνο σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ , να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει ,
δύο λόγια καθαρά , στ άδειο μου χέρι.

Δρόμοι ζωής... δρόμοι φωτιάς....Παίρνουν εσένα....Φέρνουν σ'εσένα..

φοβάμαι...τόσο...

Σ αγαπάω...ζήσε τη στιγμή...

Χίλια μίλια μακριά....Με πυξίδα την καρδιά....Μέσα στα ταξίδια...Ψάχνω αγκαλιά....Ανατολή....μα και δύση φως μου....Γύρισα τις γωνιές του κόσμου....Έστρωσα για σένα....Χίλια μίλια σ'αγαπώ...Χίλια μίλια μακριά....Δρόμοι ζωής... δρόμοι φωτιάς....Παίρνουν εσένα....Φέρνουν σ'εσένα...Ρώμη...Λονδίνο...Παρίσι... Ταζ Μαχάλ ...Τόκυο... Νέα Υόρκη...Χίλιες γωνιές πάνω στη γη....χίλια φιλιά...

Σαν Ντιέγκο.. Μαδρίτη... Σίδνεϋ...Ερχομαι μωρό μου..
Μαζί σου...Σε σένα...

Θέλω να πετάξω...να ξεφύγω...ν αποδράσω...
σ ότι μου ματώνει την ψυχή μου ν αντιδράσω..
να μην δίνω λόγο πουθενά και σε
κανένα...και σημαία ν΄χω την αγάπη μου για σένα...
Θέλω να θυμώσω...ν αγριέψω ...και να βρίσω...
σ όλα τα παράλογα ...την πλάτη να γυρίσω..
να χαθώ σε όνειρα παλιά κι αγαπημένα...

Πάμε να φύγουμε οι δυό μας...κι οπου μας βγάλει τ όνειρό μας
δως μου το χέρι σου και πάμε...μόνο μαζί σου δεν φοβάμαι...
ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ...ΣΑΓΑΠΑΩ ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ...

and then I go and spoil it all by saying something stupid

Like I love you

οι δυο μας πήγαμε σε όνειρα μετάξι..

Μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει...
Δεν σε φίλησα ποτέ μου...Μόνο στ όνειρό μου σε φιλώ...

και τώρα πες μου...

τώρα που λείπω μια φορά αν με θυμήθηκες...
πόσα αισθήματα σου χάρισα αν τ ένοιωσες...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ...ΕΝΑ...

συγνώμη....

Κι εγώ σε κοιτώ και γυρνάω πίσω..

...δυο χρόνια πριν... που ξεκίνησα ... μετά από την πιο μεγάλη παύση.. να γράφω για εκείνα ....που δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πω…Και μετά...ξαφνικά...
Γυναίκα εγώ...ξανά...απο σένα...
Γυναίκα εγώ...για σένα...

κι όμως...λείπεις εσύ...

σε χρόνο ....παρόντα.

Μπερδεμένες σκέψεις… χαμένες στην ανάλυση και τη μετάφραση…

Μπερδεμένες αλλά ξεκάθαρες… όσο ξεκάθαρο είναι και το μόνο πραγματικό θέλω...αυτής της ζωής…

Θέλω εσένα στην ζωή μου… κάτω από όλες η όποιες συνθήκες… κάτω από όλες τις αλλαγές…να υφίστασαι ...να περιφέρεσαι...να αναπνέεις...

Όταν κόβω ένα άνθος και το βάζω στο στήθος σου ή στα μαλλιά σου νομίζω πως στολίζω τον κόσμο - Νικηφόρος Βρεττάκος

Θέλω εσένα στην ζωή μου… γιατί μόνο σε εσένα μπορώ να πω τις λέξεις πίστη...επιστοσύνη...όραμα...αγάπη....δάκρυ…έρωτας...χαμόγελο...φιλία....ευχαριστώ...

δικαιοσύνη...ολοκλήρωση...σπάνιο...προσφορά...ονειρο...αναζήτηση...ταξίδι...στήριξη...άγγιγμα...πόθος...καλοψυχία...επιμονή...ελευθερία...αλήθεια...γνώση...επιβράβευση

αγωνιστικότητα...υπόσχεση...σκοπός.....ανταπόδωση...αλήθεια...ευγνομωσύνη...δόσιμο...ανωτερότητα...πάθος...αλήθεια...πείσμα...και τόσες τόσες άλλες...και να γίνουν κατανοητές..

Καταλαβαίνεις...έστω κι αν δεν το δείχνεις.Είμαι σίγουρη οτι μ ακούς.

Δεν πέρασα τυχαία απ τη ζωή σου και δεν ήρθα να τραυματίσω η να προσπεράσω αδιάφορα...

Ηρθα να δώσω το μερδικό μου στο χαμόγελό σου μόνο..Ολα όσα δεν είχες...όλα

όσα ονειρεύεσαι...όλα όσα θα θυμάσαι.Ολα όσα δεν τόλμησες.Ολα όσα φοβήθηκες.Ο πυρετός αλλά και

η δροσιά σου.

Είμαι σίγουρη ότι νοιώθεις...και δεν μπορεί δεν γίνεται αλλιώς...

Θέλω εσένα στην ζωή μου… παντού...όσο γίνεται...ανάσες...σταγόνες έστω...γιατί το δάκρυ σου ίσως το μοιράζεσαι με πολλούς...το γέλιο και τη χαρά σου...μόνο με τους ελάχιστους αληθινούς ....κι αυτό αν είσαι τυχερός στην ζωή σου...

Τώρα πια μπορώ να σου πω... πως στα θέλω μου δεν κάνω εκπτώσεις… αλλά για τα θέλω μου μπορώ να αλλάζω.... να προσαρμόζομαι... και να προσαρμόζω…

Γιατί είσαι εσύ...το μόνο αληθινό θέλω μου...ως τώρα στη ζωή μου...

π.χ να με λένε Μαρία...Μάνυα...ΜyRiSun...Aννα...

Θέλω να βρεθώ σ' έναν τόπο μαγικό
και κανέναν ας μη ξέρω
Να παραδοθώ κι έτσι ήσυχα να ζω
σ' ένα σπίτι ερημικό
Να 'ναι ένα νησί στον ωκεανό
με ψαράδες και καλύβες
Να 'χω να μιλώ... πότε στον Θεό
πότε σ' άνθρωπο περαστικό

Παραδείγματος χάρη.... να με λένε Μαρία
να 'χω μια φιλενάδα κόκκινη αλεπού
να με παίρνουν τ' αστέρια στη δική τους πορεία
να μιλάω με τους γλάρους και τα μαραμπού

Παραδείγματος χάρη να με λένε Μαρία
να 'χω μια φιλενάδα κόκκινη αλεπού
να της λέω κάθε βράδυ και μιαν άλλη ιστορία
να περνάς στ' όνειρό μου κι εσύ που και που

Έχω βαρεθεί... έχω κουραστεί
θέλω πίσω τη χαρά μου
Τρέλα μου παλιά... μοναδική...πάρε με αγκαλιά
στείλε με όσο πιο μακριά
Θέλω να βρεθώ σ' ένα τόπο απλό
και κανείς να μη με ξέρει

Love me...say you do
Let me fly away with you
For my love is like the wind
and wild is the wind

Πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά..

Πόσο πολύ σ' αγάπησα...ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις kι εγώ πως θα ξανάρθεις
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή..
You touch me...I hear the sound of mandolins
You kiss me
With your kiss my life begins
You're spring to me... all things to me
Don't you know you're life... itself!

Αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις...πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή..

like the leaf clings to the tree...
Oh, my darling, cling to me
For we're like creatures in the wind...
and wild is the wind

Πόσο πολύ σ' αγάπησα...ποτέ δε θα το μάθεις ..

Aνυπεράσπιστη...

Ας ήξερα γιατί...γιατί όταν βραδυάζει
η κάθε μια φωνή...με την δική σου μοιάζει

Η νύχτα...δεν μπορεί...κι ο έρωτας...όνομα
ουσιαστικό...πολύ ουσιαστικό...

Εχω πει στην Αγάπη... γιατί? Μα δεν άκουσε...

Mη λες...ποτέ...

είν΄ ωραίο ν΄ απλώνεις τα όνειρά σου
στ΄ ουρανού το σχοινί
να δαγκώνεις με πόνο τη μιλιά σου
και να στάζει σιωπή

λίγο λίγο να χάνεσαι στο τώρα
και να βλέπεις στιγμές
να βουτάς να πνίγεσαι στην ώρα
να σωσίβιο το χθες

μη λες ποτέ σ΄ ένα τρένο που περνάει
μη λες ποτέ σε μια θάλασσα το Μάη
μη λες ποτέ σ΄ ένα ψέμα που πονάει

έναν ήλιο ν΄ αρπάζεις απ΄ τη μέση
να χορεύεις αργά
δίχως λόγο να κλαις για κάποια δύση
μ΄ ένα χάος αγκαλιά

κι αν τα χέρια άδεια, άδεια χωρίς χέρια
μια νύχτα με φως
δωσ΄ μου μνήμη, μέτρα καλοκαίρια
είμ΄ ο άλλος σου εαυτός

ΑΠΛΑ...ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ...ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ...

Πήρα τη ματιά σου απ το χθες...ένα χάδι σου...ανασαιμιά στον ώμο..κι έγιναν ποτάμια οι βροχές...έγιναν τραγούδια για το δρόμο...