ψυχης κοσμήματα...

Ι still got the blues for you...

Οσα η αγάπη ονειρεύεται...κ δεν αφήνει ο εγωισμός να ειπωθούν.
Οσα η καρδιά λαχταράει..Οσα το κορμί κ το μυαλό τρέχουν να ακουμπήσουν.
Γίνονται θαύματα.
Γίνονται ταξίδια...πέταγμα...απογείωση.
>
Γίνονται...
Manyascent
Με ανάσα λευτεριάς...και άρωμα έρωτα....και ταξιδιού...

στα ματια σου

θέλω να βλέπω χορούς κ ταξίδια...
Στο σώμα σου γη κ ουρανό...
Στις κινήσεις σου θέλω να βλέπω εκπλήξεις.
Στο χαμόγελό σου ήλιο κ χρώματα.Μπλε της θάλασσας κ γλάρους.
Στα χείλη σου να φιλώ λίγο απο άνθρωπο και λίγο απο αγωνία.
Στα χέρια σου θέλω να κρατάς μόνο όνειρα κ αλήθειες.
Θέλω να σε χάνω και να σε βρίσκω σε χιαστί εικόνες-γραπτά κείμενα
που κυλούν σαν νεράκι-σε μυρωδιές επανάστασης-σε αναρτήσεις...
μουσικές κ βιβλία.
Έτσι θέλω να σε ζω.Έτσι θέλω να με μάθω.Μέσα απο σένα.

Δεν με νοιάζει για το αύριο...Έχω σταματήσει στο χθες
Εδώ και τώρα είναι που εχει σημασια..Ακριβώς εδώ μαζί σου είναι όπου θελω να μείνω

οτι κ αν κάνεις..οτι νέο κ αν γνωρίσεις...ότι κι αν θελήσεις...
ότι κι αν πεις...οτι κι αν ποθήσεις...εγώ θαμαι για σένα...εγώ...

κ στα σύνορα σαν φτάσεις..ετοιμάσου να πετάξεις
για να δεις απο ψηλά τι έχασες...

Aπλά αγάπη...είναι εσύ...

Cuando vivo solo...sueño un horizonte falto de palabras.
En la sombra y entre lunces...todo es negro para mi mirada
Si tu no estás junto a mí . . .aquí.

σώμα με σώμα..στόμα με στόμα...
με μια ανάσα...με μια φωνή...

Εγώ δεν ξέρω ν' αγαπάω σαν τους άλλους
δίνω τα πάντα δίνω σώμα και ψυχή
είμαι απ' τους έρωτες εκείνους τους μεγάλους
που δεν αλλάζουνε σε κάθε εποχή....

Κάτι κρύα Σάββατα..σ έψαχνα στ αδιάβατα...και στα απαράβατα..
Βλέμμα μου κατάσκοπο...γέλιο μου κατάκοπο...πάντοτε το άτοπο ζήτησα.

Κάτι κρύα Σάββατα...έστηνες τα φράγματα...κι άλλαζες τα πράγματα.Σε κοιτώ κατάματα...
Δάκρυα καθάρματα..τα χαμένα θαύματα..βρέχουνε.

δεν ειμαι εδω για κανένα.

δεν περιμένει τιποτα η καρδια ...μονάχα εσένα

...al ver que me olvidaste..Por qué no me enseñaste...como se vive sin ti?

for ever you and I

Έρωτας ....ανάσα...αγάπη... αν…

Ανοίγω το μυαλό μου να βγάλει λέξεις μικρές και εύκολες. Με λίγα γράμματα. Αφαιρώ τους τόνους από επάνω τους. Άτονες και ελαφριές. Για να ταξιδέψουν ευκολότερα στις ακουστικές οδούς σου και στον λαβύρινθο του μυαλού σου. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι το αίμα μου να κυλάει στις φλέβες μου, γρήγορο και καυτό. Παίρνω λίγη από την κάψα του και ξεκινάω να αποσπώ τις λέξεις, μία-μία.

Ξεκινάω με την ‘αγαπη’. Στην στέλνω έτσι. Τρία φωνήεντα, δύο σύμφωνα. Ανισόρροπη η ίδια, ανισόρροποι και εμείς που την πιστεύουμε. Ποτέ δεν την ανέλυσα, ποτέ δεν την διύλισα. Κι όμως, μέσα της κολύμπησα και πνίγηκα. Ήταν ο καιρός που τα γράμματα δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στα αισθήματά μου.

Περνάς από το μυαλό μου. Η όψη σου κατακλύζει τις εικόνες μου και η μυρωδιά σου καταλύει τις αντοχές μου. Έτσι σε θυμάμαι τις ώρες της μοναξιάς μου. Ευάλωτο. Να θέλω να σε αγκαλιάσω, να σε κρατήσω σφιχτά και να σε προστατέψω απ’ όλους και απ’ όλα. Κυρίως από εσένα. Ανοίγω τα μάτια. Επανέρχομαι.

Συνεχίζω την λεξική ενδοσκόπηση του μυαλού μου. ‘ερωτας’ η συνέχεια στις λέξεις. Όχι όμως και στην διαδικασία. Μα, ποιος κοίταξε την διαδικασία ποτέ από τους δυο μας; Κανένας μας. Ζήσαμε αυτό που ανέβαινε στο λαιμό μας και μας έπνιγε. Θέλαμε διέξοδο και ανακαλύπταμε τα αδιέξοδα. Ανέξοδα. Με απλοχεριά γεννούσαμε αισθήματα και πλημμυρίζαμε τα σώματά μας. ‘Να έχουν να πορεύονται σε μέρες άνυδρες’ μου είχες πει. Και δεν άργησαν οι μέρες οι άνυδρες να φανούν. Και στέρεψαν τα κορμιά. Και στέρεψαν οι αισθήσεις.

Sarah Brightman στα ηχεία. ‘Harem’. Ξέρεις, εκείνη η φωνή που μπορεί να σκοτώσει κάθε τι γήινο. Περνάει στα αυτιά μου και σκοτώνει την βουή της ανάσας μου. ‘Sing for me a song of life’s visage, Sing for me a tune of love’s mirage’ παρακαλάει και νοιώθω το παρακαλητό της να πλέκει ιστό αράχνης γύρω από το στόμα μου. Στεγνώνει τα χείλη μου και κάνει την γλώσσα μου να στερεύει από σάλιο.

‘ανασα’ σου στέλνω. Χωρίς καμία μείναμε. Εκείνες τις ώρες που η θλίψη έκοβε στα δύο τον χωρισμό. Κι όμως, μπορέσαμε να ζήσουμε κάμποσους τέτοιους χωρίς δισταγμό. Σαν αφηνιασμένα άλογα τρέχαμε να βρεθούμε, σαν έρημες απάτητες στέπες μέναμε μετά από κάθε αντίο που τα χείλη μας ξεστόμισαν. Μου φαίνεται τόσο μακρινό μα τόσο οικείο μετά από τόσο καιρό. Μάθαμε σε χωρισμούς για να αντέχουμε να μάθουμε να ζούμε.

Φτάνω στο τέλος των λέξεων. Τελικά δεν είναι πολλές. Και κράτησα την υπόσχεσή μου. Λίγα γράμματα, χωρίς τόνους. Σου φυλάω για το τέλος την μικρότερη απ’ όλες. ‘αν’ ονομάζεται. Για όλα εκείνα που θέλουν ανάμεσά τους ένα ‘αν’ για να σταθούν αυτούσια και αυτεξούσια στον κόσμο τούτο.

Θυμάσαι; Πάντα οι μεγάλες σου προτάσεις κρατούσαν ένα ‘αν’ ανάμεσά τους. Και δεν σκέφτηκες ποτέ να το βγάλεις από την μέση. Πάντα εκεί. Πάντα ανάμεσα. Τελικά, το ‘αν’ είναι σημαντικό κομμάτι πολλών λέξεων. Το γνώρισα με σένα αλλά τώρα το συνειδητοποίησα.

Αργά θα μου πεις. Το έμαθα όμως, ε;

Να μιλώ για σένα και για μένα…

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένο, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ άλλου φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

“Μονόγραμμα”
Οδυσσέας Ελύτης

Επειδή.... τα λόγια μου είναι πολύ φτωχά ...να εκφράσουν την αγάπη μου για σένα…

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα…

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα…
Δεν θα βάλω μέσα ούτε βανίλια, ούτε γιασεμί, ούτε κανέλα…
Θα βάλω μέσα εσένα και εμένα, εμάς…
Τους πόθους και τα πάθη μας…
Τον έρωτα και την αμαρτία μας…
Τα λάθη και τα σωστά μας…
Τα θέλω και τα δίνω μας…
Θα αφήσω εκτός,
τα πρέπει και τα παίρνω μας…
Τις υποχωρήσεις και τις κακίες μας…

Θα σου φτιάξω ένα άρωμα, προσαρμοσμένο στο κορμί σου…
Οικείο και ζωντανό…
Να ταιριάζει με τον ιδρώτα σου…
Να ευωδιάζει στη χαρά σου…
Να γλυκαίνει τον πόνο σου…
Να βοηθάει το βλέμμα σου να ορίζει το μέλλον σου…

Θα σου φτιάξω ένα άρωμα, να το φοράς τα πρωινά…
Όταν ξυπνάς από τον ύπνο σου…
Όταν κοιτάς στο πλάι σου και βλέπεις εμένα…
Όταν λες την πρώτη καλημέρα της ημέρας στ’ αυτιά μου…

Θα σου φτιάξω ένα άρωμα, να το φοράς τη νύχτα…
Πριν πέσεις στην αγκαλιά μου…
Πριν αφήσεις τα χάδια μου να συνταράξουν το κορμί σου…
Πριν τα σώματά μας γίνουν ένα και αναταράξουν τον κόσμο μας…
Πριν το χάραμα μας βρει, αγκαλιασμένους και αποκαμωμένους από τον έρωτά μας…

Θα το ονομάσω με το γλυκό σου όνομα…
Το μοναδικά ειπωμένο και τραγουδισμένο από τα χείλη σου…
Όπως το είπες εκείνη την πρώτη φορά που σε γνώρισα…
Όπως το κατέγραψε το μυαλό μου και το μιλάει η ψυχή μου…

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα…
Για να είναι μοναδικό σου…
Όπως εσύ…

Πάρε το μπλε του Αιγαίου και φτιάξε ένα ζευγάρι μάτια για να με κοιτάς. Δεν θέλει και πολύ κουράγιο τούτο... πίστεψε με. Κλέψε ένα αστέρι και κάντο φως. Φύσηξε το και τούτο θ’ ανάψει Πίστεψέ με. Ρίξε ένα κέρμα του μυαλού σου....στα χέρια μου και τούτο αλήθεια θα στο κάνω,..πίστεψε με.

Κι αν τίποτα από όλα αυτά δεν πίστεψες.... μην ανησυχείς.... τούτο ζωή το λένε…

κ το σημάδι στο λαιμό μου απ τα φιλιά σου...

θα μαρτυράει πως με είχες αγκαλιά σου

σημάδια αφηνε στα σύννεφα επανω...

γιατί δεν πρέπει να χαθούμε εμεις οι δυο...
το σημάδι σου στο λαιμό μου που θα μένει
θα μαρτυράει πως δεν είμαστε δυο ξένοι..

ENA σου λέω μην αλλάξεις ουρανό..
γιατί απλά... πολύ απλά..
κανένας δεν θα σαγαπήσει όσο εγώ...

και τι δεν κάνω...

την παγωμένη σου καρδιά για να ζεστάνω...
την πικραμένη σου ζωή για να γλυκάνω...
κ συ μου δίνεις κ μια πίκρα παραπάνω
κάθε στιγμή...

δώσε μου πισω τα τραγούδια μου...τα θέλω οσο τίποτα αλλο...

Δώσε μου πίσω τον γλάρο μου
δώσμου πάλι τα φτερά μου...

τηλέφωνο παίρνω στη σκέψη σου...

παίρνω στο σώμα σου...μα έχεις τα σύρματα κομμένα...

κ το όνειρο πες μου...με ποιόν να το μοιράσω?

έλα πάλι...βήμα βήμα...