Το σώμα σου ωραίο...Το σώμα σου απέραντο....Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας...Διαστολή του σώματος...Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι..Σε πλησιάζω. Ένα άστρο...έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου.ΣΕ ΑΝΑΠΝΕΩ...
Η γλώσσα μου στο στόμα σου!..H γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος. Οι ξυλοκόποι χάθηκαν...και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι..υπάρχω...Τα χείλη μου..περιτρέχουν τ' αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό..πώς χωράει...όλη τη μουσική;
Ηδονή-πέρα από τη γέννηση...πέρα από το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα..των ποδιών σου.Τί αναρίθμητος ο κόσμος.Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει..βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.Ενώνεται.
Τώρα..με τη δική σου αναπνοή...ρυθμίζεται το βήμα μου..κι ο σφυγμός μου.
Δύο μήνες που δε σμίξαμε...Ένας αιώνας...κι εννέα δευτερόλεπτα.
Τί να τα κάνω τ' άστρα...αφού λείπεις;Με το κόκκινο του αίματος..είμαι.
Είμαι για σένα.
Γιάννης Ρίτσος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου