Νοέμβρης...
και κει ήταν ένα αστέρι...μπλέ...δικό μου λες...και φιάχτηκε για μένα...
και για πρώτη μου φορά μοιραζόμουνα αλήθεια...όλα ήταν σαν μέλι...
όλα ανάσα...ένοιωθα το σημαντικό...το μοναδικό...πετούσα...βυθιζόμουνα σε υπέροχους βυθούς...δελφίνι θαρρείς...και πάλι ψηλά κει πάνω...αχ..όλα μύριζαν λευτεριά...και πέταγμα...
κι ο κόσμος δικός μου...
όλα ανάσα...ένοιωθα το σημαντικό...το μοναδικό...πετούσα...βυθιζόμουνα σε υπέροχους βυθούς...δελφίνι θαρρείς...και πάλι ψηλά κει πάνω...αχ..όλα μύριζαν λευτεριά...και πέταγμα...
κι ο κόσμος δικός μου...
και ήταν αλήθεια...και ήταν αγάπη αλήθεια...
Φοβίζει η αγάπη...και το πάθος...
νομίζουν οτι παραλογίζει...πόσο
λάθος....
Είναι απλό τόσο απλό...όταν αγαπάς...δεν πληγώνεις αλλά κυρίως δεν ...σπρώχνεις για να μπεις κάπου...να σφηνωθείς...
αν δεν σε θέλουν...και δεν μπορούν να σ αγαπήσουν...
Χορεύεις απλά...ένα τελευταίο τανγκό...η εκείνο το μπλουζ...
Φοβίζει η αγάπη...και το πάθος...
νομίζουν οτι παραλογίζει...πόσο
λάθος....
Είναι απλό τόσο απλό...όταν αγαπάς...δεν πληγώνεις αλλά κυρίως δεν ...σπρώχνεις για να μπεις κάπου...να σφηνωθείς...
αν δεν σε θέλουν...και δεν μπορούν να σ αγαπήσουν...
Χορεύεις απλά...ένα τελευταίο τανγκό...η εκείνο το μπλουζ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου