





Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου...που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων..και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοιoς με την νύχτα... αγάπη μου.. τη νύχτα που κατηφορίζει... έναστρη.
Απόμακρη και τοση δά και απ’ αστέρια φτιαγμένη...είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις... επειδή στέκεις εκεί ...σαν Απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη.... σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις.... ένα χαμόγελο – μου αρκεί...για να πανηγυρίσω..... που είσαι εδώ.... κοντά μου ακόμα.
P.Neruda
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου